سردار کوچک خرمشهر

ریزه بود و استخوانی اما فرز، چابک، بازیگوش و سرزبان دار. بهنام تصمیم گرفت بماند. بمباران هم که می شد، بهنام ۱۳ ساله بود که می دوید و به مجروحین می رسید. بهنام می رفت شناسایی. [وقتی او را گیر آورده بودند] چند بار او گفته بود دنبال مامانم می گردم گمش کردم». عراقی ها فکر نمی کردند بچه ۱۳ ساله برود شناسایی [و] رهایش می کردند.
یکبار رفته بود شناسایی. عراقی ها گیرش انداختند و چند تا سیلی آبدار به او زدند. جای دست سنگین مامور عراقی روی صورت بهنام مانده بود. وقتی بر می گشت دستش را روی سرخی صورتش گرفته بود،
هیچ چیز نمی گفت. فقط به بچه ها اشاره می کرد [که] عراقی ها کجا هستند و بچه ها راه می افتادند. یک اسلحه به غنیمت گرفته بود و با همان اسلحه هفت عراقی را اسیر کرده بود!

شهید بهنام محمدی در وصیت نامه خود خطاب به پدران و مادران میگوید:
«بچه های خود را لوس و ننر بار نیاورید و فرزندان خود را اهل مبارزه و جهاد در راه خدا بار بیاورید.»

منبع:

برگرفته از کتاب «داستان بهنام» (با کمی تصرف)
نویسنده: داوود امیریان