شهید عاشورایی

پدرم تعزیه‌خوانی داشت و من هم از همان کودکی وارد دستگاه تعزیه شدم و بعدها که بزرگتر شدم خادم عزاداران امام حسین(ع) بودم و همینطور فرزندانم در چنین محیطی پرورش یافتند؛ رسول که به جبهه رفت همیشه می‌گفت «مادر جان به خاطر خدمتگزاری در راه امام حسین(ع) برایم دعا کن که اول محرم شهید شوم تا عاشورا پیش یاران امام باشم» و به آرزویش هم رسید. همیشه شروع کارهایش با بسم‌الله بود، در واقع خیلی علاقه به قرآن داشت و با آن سن آیات را با معنی می‌خواند و سعی می‌کرد به آنها عمل کند.
رسول در ۷ سالگی به موعد نماز در کنارم می‌ایستاد و حرکت‌های من را تکرار می‌کرد. وقتی می‌دیدم او در کنارم ایستاده، ذکرها را بلندتر می‌گفتم و به این‌صورت نماز خواندن را یاد گرفت.
وقتی زمزمه‌های انقلاب جدی شد خیلی مشتاق بود که در راهپیمایی‌ها شرکت کند. وقتی می‌دید که من هم تمایل به شرکت در راهپیمایی دارم چون فرزندان دیگرم کوچک بودند، از من می‌خواست که نگهداری از آنها را به او بسپارم تا خودم در راهپیمایی شرکت کنم و اگر من نمی‌توانستم شرکت کنم اجازه می‌گرفت و با شوق در راهپیمایی شرکت می‌کرد.

منبع:
به گزارش روابط عمومی سازمان جهاد دانشگاهی استان گیلان.
مرضیه نعمتیان‌ضرور، مادر شهید رسول نجات‌رسولی