مگه جا قحطیه؟!

یک بار با عصبانیت ایستادم بالای سر منصور و نمازش که تمام شد گفتم: «منصور جان، مگه جا قحطیه که می‌آی می‌ایستی وسط بچه‌ها نماز؟
خب برو یه اتاق دیگه که منم مجبور نشم کارم رو ول کنم و بیام دنبال مهر تو بگردم.»

تسبیح را برداشت و همانطور که می‌چرخاندش، گفت: «این کار فلسفه داره. من جلوی اینها به نماز می‌ایستم که از همین بچگی به نماز خواندن آشنا بشن.
مهر رو دست بگیرن و لمس کنن. من اگه برم اتاق دیگه و این‌ها نماز خواندن منو نبینن، چطور بعدا بهشون بگم بیاین نماز بخونین؟»

قرآن هم که می‌خواست بخواند، همینطور بود. ماه رمضان ها بعد از سحر کنار بچه‌ها می‌نشست و با صدای بلند و لحن خوش قرآن می‌خواند.
همه دورش جمع می‌شدیم. من هم قرآن دستم می‌گرفتم خط به خط با او می‌خواندم.
اصلا اهل نصیحت کردن نبود. می‌گفت به جای اینکه چیزی را با حرف زدن به بچه یاد بدهیم، باید با عمل خودمان نشانش بدهیم.

برگرفته از کتاب:
«ستاری به روایت همسر شهید»
نویسنده: لعیا رزاق زاده